Category: Verslagen

Na de lange voorbeschouwing omtrent wat ons te wachten staat volgende zondag zal ik het verslagske van afgelopen zondag kort houden.

We kunnen het niet ontkennen we misten Nick onze navigator. Zeker in het eerste deel van de rit.

Ondanks de collectieve inspanningen van Tom, Bram, Frank (en wie vergeet ik hier nog?) oefenden we enkele keren de welgekende U-turn. Iets waar wij als volleerde stuurders uiteraard geen enkele moeite mee hadden.

Behalve die ene keer dan in Heist op den Berg waar iemand (ik noem hier bewust geen naam) een u-turn combineerde met een visuele inspectie van zijn aandrijfsysteem. Een lichte ergernis in de blik van de aankomende autobestuurder viel toch wel te bespeuren.

Een andere vrije interpretatie van het road book leverde een eerste klim op die niet voorzien was. Ik die dacht dat ik in vergelijking met vorig jaar veel makkelijker boven geraakte,  werd al vlug met de neus op de feiten gedrukt; we reden langs de verkeerde kant naar boven. OK ik geef toe ik ben ook niet zo’n fan van klimmen. Maar hoe kan nu de makkelijkste manier om ergens te geraken de “verkeerde” zijn?

Waar er in het eerste stuk al eens gekeerd moest worden geraakten onze navigators duidelijk opgewarmd. Het tweede deel verliep ,volgens mij althans, vlekkeloos.

Ook wat betreft bepalen van het tempo. In het begin van de rit werd er nogal stevig terug opgetrokken na vertragingen (bochten , hindernissen,..) zodanig dat er achteraan stevig gekoerst moest worden om terug aan te sluiten. Even overwoog ik zelfs me te laten uitzakken en bij Piet aan te sluiten want ja deze was weer van de partij om het allemaal in een wat rustiger tempo te doen. En dat helemaal in zijn eentje deze week. Dus… waar zitten al diegenen die zeggen dat we net iets te rap zijn. En BTW geen u-turns bij Piet, geen extra helling door vrije interpretatie van het road book.

Tot slot: Bedankt Tom, Frank, Bram (en weerom wie ik nog vergat. Vanuit mijn positie als rode lantaarn kon ik dat allemaal niet zo goed zien). Jullie hebben dat goed gedaan.

Tot zondag

(waar mogelijk naast de kasseien)

(dat kort toch maar met een korreltje zout precies)

jan

Elke week wordt er bij Bike Leon strijd geleverd. Niet om wie het snelst koerst, de duurste fiets heeft of het meeste drinkt, wel om wie het verslag mag schrijven. Vorige week vielen er bijvoorbeeld nog twee epistels in onze brievenbus.

Toeval is dat uiteraard niet. Uit de monden van de vele nieuwelingen die we de laatste weken mogen begroeten horen we niet alleen dingen zoals “Veruit de sympathiekste ploeg van ’t Stad!”, maar ook “Wie schrijft toch al die ludieke tekstjes op de website?” en “Dat gaf mij echt goesting om te komen.”

Op de frêle schouders van de verslaggever rust dus een zware taak. Hier valt de echte Bike Leon eer te rapen. Rapporteren dat Dave plat reed na veertig kilometer op kop is dan ook niet genoeg. Eraan toevoegen dat Nancy tegen veertig in’t uur venten uit haar wiel knalt? Goed geprobeerd, maar het moet en kan beter.

Het echte verschil kunnen Bike Leon verslaggevers pas maken eens we terug in Antwerpen zijn gearriveerd. Plichtsbewust offeren zij een groot deel van hun namiddag op om de esbattementen op het terras op de voet te kunnen volgen. Met hun gouden pen noteren zij niet de volgende bestelling, maar de smeuïge roddels die de thuisblijvers niet willen missen.

Neem nu deze poëtische interventie van Piet. Toen die samen met Jo aankwam na zijn eerste “trage” rit, legde die uit dat dertig in’t uur te snel is voor hem omdat hij niet uit eikenhout gesneden is, zoals de meesten onder ons, maar uit wilgenhout. Hoe mooi is dat? In plaats van de A- en de B-ploeg, of de VPUEA-rit (foei, Kurt, wat een lelijke naam!), hebben we nu de eiken (die er op los beuken) en de wilgen (die hun snelheid wat inberken). Moehaha. Taalgrapjes! 

Later op de namiddag ging het er iets serieuzer aan toe. Wilfried kondigde aan nog een rondje te geven voor zijn verjaardag. Het thuisfront werd ingelicht dat er weer veel was plat gereden en dat de nieuwelingen weer niet konden volgen. Op magische wijze veranderden streepjes achter koffies toch nog in streepjes achter Westmalle Tripels.

De verhalen die in beperkt gezelschap nog werden opgedist, zijn niet allemaal voor publicatie vatbaar. Toch willen we u de volgende wijze levensles niet onthouden. Welingelichte bronnen wisten ons namelijk te vertellen waar je in Antwerpen moet zijn om een losse scharrel op te doen na uw zestigste. Café Jozef, hoor ik u zeggen? Laat u alstublieft niet vangen! Nachtenlange participerende observatie heeft aangetoond dat dit vooral de place-to-be is voor 65-plussers! The Memories in Berchem, zegt u? Proefondervindelijk is inderdaad onomstotelijk bewezen dat je er daar wel eens één van 50 tegen komt. Wees wel op uw hoede! Als je er één van 40 ontmoet, kan je er namelijk gif op innemen dat ze al 40 jaar hopeloos op zoek is…

Tot uw dienst,

Nick

PS Foto’s zijn onderweg bij mijn weten niet gemaakt. Ter vervanging bieden we u hieronder een sfeerbeeld uit The Memories in Berchem.

Met dank aan Abdullah!

We weten maar al te goed dat velen onder jullie al aan het aftellen zijn naar de rit op zondag. Blij dus dat we jullie in tussentijd heel wat leesvoer kunnen aanbieden over de rit van vorige week zondag. Er bereikten ons maar liefst twee verslagen over de veldslagen!

Dag Leonders,

Deze aanspreektitel is geïnspireerd op de voetbalmatch van gisteren. Wie vindt de link?

Breek vooral je hersens niet teveel want er is geen enkel prijs aan verbonden.

Na twee zondagse ritjes in bedenkelijke weersomstandigheden waarvan de ene nog wat slechter dan de andere, was de voorspelling voor vorige zondag ook weer niet geweldig.

Een hele week getwijfeld om al dan niet deel te nemen aan de MTB-tocht in Poederlee.

Maar ja,…. Dan zou ik het gezelschap van onze fijne Leonders moeten missen…

Toch de koersfiets dus . Dit plan kreeg al wat meer glans toen een onverlaat sms -te : “droog tot 13u”.

Dit berichtje was amper tot me doorgedrongen als plots een stortbui die al snel overging in een storthagel (bestaat dat woord eigenlijk al?) over onze startplaats en omgeving uit de hemel viel.

Echter één lichtpuntje letterlijk en figuurlijk ; het zonneke bleef ondertussen schijnen. Zon en neerslag tegelijkertijd wordt wel eens “kermis in de hel” genoemd en duurt gewoonlijk niet lang. Begrijpelijk m.i. . Ik had sowieso geen feestelijkheden in de hel verwacht en gezien de bestaansreden  van dit instituut lijkt het me  erg begrijpelijk dat dit feestje van korte duur is.

Voor degenen die in hun jeugd gevrijwaard gebleven zijn  van al dan niet verplichte bezoeken aan kerk of katholieke scholen kunnen tijdens de rit meer info verkrijgen.

Weer of geen weer, belangstelling was er weer volop. Ik heb ze niet geteld, maar ik vermoed toch alweer een twintigtal gemotiveerde fietsers op de afspraak.

Kurt zal vast na het bestuderen van de aanwezigheidsfoto dit hiaat in het verslag weten op te vullen. Wel moet hij de twee inpikkers Tom VR en Stijn nog meetellen. Of hun afwezigheid aan de startlijn al dan niet een vermelding op het blad van het regelmatigheidscriterium oplevert, daar moet nog wel eens een vergadering  en/of een referendum voor georganiseerd worden.

Ik zag zelfs twee  nieuwe gezichten. Welkom Vincent en Joren. (nvdr Vincent was degene met korte broek  en Joren die andere dus)

Wind… Die hebben we de laatste tijd  al wel meer moeten trotseren. Ook deze keer, maar vergeleken met vorige week kunnen we hier eerder van een briesje spreken. Als je de vergelijking echter weglaat dan hadden we zondag weer met een stevig exemplaar te maken.

Om te beginnen kregen we die dan pal op onze kop en andere lichaamsdelen die zich aan onze voorkant bevinden .

Dit gecombineerd met een super gemotiveerde Nick, sinds kort weer gipsvrij en dus capabel om te fietsen, leverde een stevige eerste helft van de rit op.

Een ongelukkige deelnemer die geen goeie nacht achter de rug had en mogelijks ook wat weinig krachtvoer achter de kiezen had moest hierdoor een gat laten vallen.

Maar de groep die even wachtte, wat peptalk en enkele repen losten dit euvel snel op. Toch benieuwd welke repen dat waren want daarna hebben we hem niet meer achteraan gezien.

(ja ja doping zou zich op alle niveaus van sporten afspelen!!!) Of zou het dan toch te maken hebben met zijn tactische positionering?

Het tweede deel viel  wat lichter uit. Vond ik een tweede adem? Of ben ik een diesel? Of keerden wij van richting en de wind niet?

Een kleiner maar behoorlijk deel sloot  af met wat recuperatiedrank in het hippe café op het Krugerplein dat zich noemt naar onze alom vermaarde wielerclub. (Er zijn er zelfs enkelen die helemaal van de andere kant van de stad komen!!!)

Vincent en Joren hadden net als met het tempo onderweg ook hier geen enkele moeite om mee te kunnen.

Tot zondag

jan

Deze schone, doch anonieme brief kregen we vandaag in de bus. Hij refereert waarschijnlijk hiernaar:

Zondag 10 maart: 62 km op Linkeroever

Traditiegetrouw werd in de aanloop naar de Reuskens Trofee weer een blik flauwe excuses opengetrokken: Stijn had bij een nachtelijke escapade een sleutelbeen gebroken, Vincent bleek plots al een hele week ziek en Wilfried’s koersmachine liet nog steeds op zich wachten. Anderen waren bang voor een valpartij of een regelrechte afgang. Vijf helden lieten dit niet aan hun hart komen en speldden vol goede moed een rugnummer op.

Bij de start: de ene al wat frisser dan de andere

Het tactisch meesterplan was op voorhand minutieus uitgestippeld. Stap 1: start op de eerste rij. Stap 2:  vijf ronden bumperkleven. Stap 3: Onmiddellijk mee met de goede ontsnapping. Stap 4: Goed het wiel blijven houden. Stap 5: Pas in de laatste rechte lijn uit dat wiel komen. Stap 6: Twee handen in de lucht. Stap 7: Ons bezatten met de winstpremie.

Stappen 1, 2 en 7 werden bijzonder goed opgevolgd. Bij stap 3 liep het echter al mis. Toen de winnaar van vorig jaar aanzette, moesten we allemaal passen. In de achtervolging keken alle ploegen naar ons om het werk op te knappen. We reden daarom al snel voor de vijfde plaats. Na sterk achtervolgingswerk haakten Kurt en Garry vooraan af. Kasper, Nick en Tom konden vanuit het peloton wel nog demarrages plaatsen, maar geraakten daar uiteindelijk ook niet weg.Bij de finish: de ene al wat frisser dan de andere

Na vijfentwintig rondes, honderdvijftig bochten en een eindsprint van wat stervende zwanen viel het verdict: geen enkele Bike Leonner in de top tien. Tom, Kasper, Nick, Kurt en Garry eindigden respectievelijk op plaatsen 11, 12, 15, 21 en DNF. Maar alle longblaasjes nog eens gebruikt en allemaal heelhuids aan de finish: daar doen we het voor.

De bewonderende blikken van lokale blondines:
daar doen we het uiteraard ook voor 

Op een volledig objectief, uur-per-uur verslag van de Vogezentrip is het nog even wachten. Als er al journalisten ter plaatse waren, dan zitten die ondertussen in Rusland met een vergrootglas te speuren naar primeurs over voetbalvrouwen. Voorbij de waan van de dag, en volledig los van alle objectiviteit, durven wij ondertussen wel al stellen: Het was plezant in de Vogezen. Dat het plezant was in de Vogezen!
Wie of wie was te laat om nog ‘n Bike Leon shirtje te vinden in zijn maat?

Inderdaad, de eerste meerdaagse, buitenlandse expeditie van Bike Leon was meteen een schot in de roos. Maar liefst elf Leonners daagden op. De groepsfoto hierboven geeft wel nog een werkpuntje aan. Vrouwen en kinderen waren nog maar eens ondervertegenwoordigd. Mannen met kinderen zonder kinderen waren dan weer oververtegenwoordigd.  Wie goed kijkt, telt ook slechts tien gezichten. Nummer elf lag namelijk te slapen.

“Wie o wie was die nummer elf dan?”, hoor ik de curieuzeneus in u al komen. Zijn naam gaan we je niet geven. Wie het echt wil weten, kunnen we wel toefluisteren dat zijn Willier wel op het appèl was. “En waarom lag hij te slapen?”, vraagt u? Hoe dat kon gebeuren, vertellen we u nu, in alle geuren en kleuren. Het had namelijk iets te maken met de koninginnenetappe van het Vogezenweekend.

Een hoogteprofiel als een onverzorgd weerwolvengebit

In het roadbook had de parcoursbouwer zijn ambities als Suske-en-Wiske-titel-verzinner kracht bijgezet door deze etappe te omschrijven als een rit “voor de durvers, de doorzetters en de doorduwers”. Om iedereen schrik aan te jagen, had hij daar een hoogteprofiel als een onverzorgd weerwolvengebit aan toegevoegd. Voor wie X- en Y-as van zo’n profiel moeilijk kan onderscheiden, wond de begeleidende tekst er weinig doekjes om: “Honderdtachtig kilometer is niet voor iedereen weggelegd. Met 4500 hoogtemeters op de totale route zit je aan het maximale wat er in de Ronde van Frankrijk van profs wordt verwacht. Wie zot genoeg is, begint met goede moed aan deze monsteronderneming. Maar als je op voorhand het gezond verstand laat zegevieren, kies je wellicht voor een verkorting.”

“Wie o wie waren de zotten die dan toch nog vertrokken?” hoor ik u nog eens komen. Zo goed als allemaal! Enkel Bram, Garry en Jan lieten het gezond verstand zegevieren. Zij namen ‘s morgens de tijd om rustig te ontbijten.  ‘s Avonds hadden zij ook nog krachten genoeg over om te gaan winkelen en een fantastische maaltijd op tafel te toveren. Daartussen fietsen zij ook elk honderd kilometer!

Zeg ken jij Jan de motoman?
De man van de baguettes en croissants…

Uiteindelijk verliepen de eerste zeventig kilometer van de koninginnenetappe vrij geschiedenisloos. Op de Col de la Grosse Pierre scoorde Tom VR wel een 9 op 10 in de “platte band op een mooie locatie” competitie. Helemaal boven op de top, met een mooi uitzicht, terwijl er langs alle kanten trialbikers het bos in- en uitschoten: wie o wie houdt Tom van’t jaar nog van de titel?

Een iets minder geslaagde poging van Kurt in dezelfde competitie.

Na zeventig kilometer stond de belangrijkste hindernis van de dag op het programma. Waar de meeste beklimmingen van de Grand Ballon in trapjes verlopen, klimt de route via Moosch in bijna 13 kilometer bijna duizend hoogtemeters in één trek. Het gemiddeld stijgingspercentage bedraagt daarmee bijna 8 procent. De steilste kilometers gaan vlotjes boven de tien procent en zitten ook nog eens helemaal aan het einde. De baan is eigenlijk niet meer dan een geitenpad vol putten en stenen. Een gedrocht van een klim dus.

Voor het nageslacht…

“Genoeg gezaagd, schoolmeesterke, wie of wie was er op die Grand Ballon eerst boven?”, voel ik de onverlaat in u weer komen. Wel, de Strava data zijn daar redelijk formeel in. In net geen uur kon Nick als eerste de top ronden, op de voet gevolgd door Tom VR en Vincent. Koen had die drie lang gevolgd, maar had dat moeten bekopen met een fameuze hongerklop. Tom L (ja, die was ook mee op weekend) viel zo net van het podium. Ook Bram, Bert, Stijn, Jan, Garry en Kurt lieten niet lang op zich wachten.

Tom L had wel genoeg repen bij

In plaats van pijlsnel de afdaling in te zetten, kozen we ervoor om eerst wat te eten. Dat gebeurde tussen de bikers en de bomma’s in “La Vue des Alpes”. De bestelling bestond uit een aantal lokale specialiteiten: “onze bolos et onze cocas, s’il vous plaît”. 

Let op het tafellaken. De gordijntjes van het etablissement waren assorti. Het gezicht van Nick ook.

Na de Grand Ballon stonden nog vier cols op het menu. De bergpunten werden daar mooi verdeeld. Op de Petit Ballon was Tom VR als eerste boven. Op de Hohrodberg kon niemand Nick volgen. Koen kroonde zich tot Schluchtmeister. En op de Chemin de la Pépinière kwamen Vincent en Tom L op de eerste rijen piepen. Beneden mochten Kurt, Bert en Stijn telkens wel op al die klimgeiten wachten. Daar was lef en kunde mee gemoeid, maar ook wel gewoon Fz = m*g.

Ondertussen een geruststellende SMS van Bram: “Colleke van 7% aan het beklimmen”

“Wie of wie wil dat allemaal weten?”, hoor ik u denken. Niemand uiteraard. Zelfs het nageslacht hoeft dit niet te weten. Toch vind ik het straf dat we allemaal, zonder uitzondering, en zonder accidenten, gans de rit hebben uitgereden. Van een topprestatie gesproken! Nog straffer is dat er niemand om half tien in bed lag. Na een fantastische maaltijd, volgde er nog een deftige après, met zakken chips, sloten bier en een ontelbaar aantal vieze scheten. Vrouwen en kinderen waren ook hier ondervertegenwoordigd.

Ook voor het nageslacht…

De dag na deze koninginnenetappe hielden we ons toch maar een beetje in. We reden de beentjes wat los op een vlakkere route. Daarna deden we ons te goed aan een barbeque. Jan was voor de derde keer die dag naar de bakker geweest. Fleischmeister Garry verwende ons met een côte à l’os. Bram had nog wat flessen rioja bij. Vegetariërs bleken nu sterk ondervertegenwoordigd. Flexitariërs bleken toch vlees te lusten. 

Der Fleischmeister et son côte à l’os.
Le maître-viande und seine Fleischbein

Volgend jaar graag opnieuw! En wel in het laatste weekend van mei. Vrouwen, kinderen, vegetariërs, flexitariërs en geheelonthouders die fietsen bijzonder welkom! Het was namelijk plezant in de Vogezen. Dat het plezant was in de Vogezen!