Op een volledig objectief, uur-per-uur verslag van de Vogezentrip is het nog even wachten. Als er al journalisten ter plaatse waren, dan zitten die ondertussen in Rusland met een vergrootglas te speuren naar primeurs over voetbalvrouwen. Voorbij de waan van de dag, en volledig los van alle objectiviteit, durven wij ondertussen wel al stellen: Het was plezant in de Vogezen. Dat het plezant was in de Vogezen!
Wie of wie was te laat om nog ‘n Bike Leon shirtje te vinden in zijn maat?
Inderdaad, de eerste meerdaagse, buitenlandse expeditie van Bike Leon was meteen een schot in de roos. Maar liefst elf Leonners daagden op. De groepsfoto hierboven geeft wel nog een werkpuntje aan. Vrouwen en kinderen waren nog maar eens ondervertegenwoordigd. Mannen met kinderen zonder kinderen waren dan weer oververtegenwoordigd. Wie goed kijkt, telt ook slechts tien gezichten. Nummer elf lag namelijk te slapen.
“Wie o wie was die nummer elf dan?”, hoor ik de curieuzeneus in u al komen. Zijn naam gaan we je niet geven. Wie het echt wil weten, kunnen we wel toefluisteren dat zijn Willier wel op het appèl was. “En waarom lag hij te slapen?”, vraagt u? Hoe dat kon gebeuren, vertellen we u nu, in alle geuren en kleuren. Het had namelijk iets te maken met de koninginnenetappe van het Vogezenweekend.
Een hoogteprofiel als een onverzorgd weerwolvengebit
In het roadbook had de parcoursbouwer zijn ambities als Suske-en-Wiske-titel-verzinner kracht bijgezet door deze etappe te omschrijven als een rit “voor de durvers, de doorzetters en de doorduwers”. Om iedereen schrik aan te jagen, had hij daar een hoogteprofiel als een onverzorgd weerwolvengebit aan toegevoegd. Voor wie X- en Y-as van zo’n profiel moeilijk kan onderscheiden, wond de begeleidende tekst er weinig doekjes om: “Honderdtachtig kilometer is niet voor iedereen weggelegd. Met 4500 hoogtemeters op de totale route zit je aan het maximale wat er in de Ronde van Frankrijk van profs wordt verwacht. Wie zot genoeg is, begint met goede moed aan deze monsteronderneming. Maar als je op voorhand het gezond verstand laat zegevieren, kies je wellicht voor een verkorting.”
“Wie o wie waren de zotten die dan toch nog vertrokken?” hoor ik u nog eens komen. Zo goed als allemaal! Enkel Bram, Garry en Jan lieten het gezond verstand zegevieren. Zij namen ‘s morgens de tijd om rustig te ontbijten. ‘s Avonds hadden zij ook nog krachten genoeg over om te gaan winkelen en een fantastische maaltijd op tafel te toveren. Daartussen fietsen zij ook elk honderd kilometer!
Zeg ken jij Jan de motoman?
De man van de baguettes en croissants…
Uiteindelijk verliepen de eerste zeventig kilometer van de koninginnenetappe vrij geschiedenisloos. Op de Col de la Grosse Pierre scoorde Tom VR wel een 9 op 10 in de “platte band op een mooie locatie” competitie. Helemaal boven op de top, met een mooi uitzicht, terwijl er langs alle kanten trialbikers het bos in- en uitschoten: wie o wie houdt Tom van’t jaar nog van de titel?
Een iets minder geslaagde poging van Kurt in dezelfde competitie.
Na zeventig kilometer stond de belangrijkste hindernis van de dag op het programma. Waar de meeste beklimmingen van de Grand Ballon in trapjes verlopen, klimt de route via Moosch in bijna 13 kilometer bijna duizend hoogtemeters in één trek. Het gemiddeld stijgingspercentage bedraagt daarmee bijna 8 procent. De steilste kilometers gaan vlotjes boven de tien procent en zitten ook nog eens helemaal aan het einde. De baan is eigenlijk niet meer dan een geitenpad vol putten en stenen. Een gedrocht van een klim dus.
Voor het nageslacht…
“Genoeg gezaagd, schoolmeesterke, wie of wie was er op die Grand Ballon eerst boven?”, voel ik de onverlaat in u weer komen. Wel, de Strava data zijn daar redelijk formeel in. In net geen uur kon Nick als eerste de top ronden, op de voet gevolgd door Tom VR en Vincent. Koen had die drie lang gevolgd, maar had dat moeten bekopen met een fameuze hongerklop. Tom L (ja, die was ook mee op weekend) viel zo net van het podium. Ook Bram, Bert, Stijn, Jan, Garry en Kurt lieten niet lang op zich wachten.
Tom L had wel genoeg repen bij
In plaats van pijlsnel de afdaling in te zetten, kozen we ervoor om eerst wat te eten. Dat gebeurde tussen de bikers en de bomma’s in “La Vue des Alpes”. De bestelling bestond uit een aantal lokale specialiteiten: “onze bolos et onze cocas, s’il vous plaît”.
Let op het tafellaken. De gordijntjes van het etablissement waren assorti. Het gezicht van Nick ook.
Na de Grand Ballon stonden nog vier cols op het menu. De bergpunten werden daar mooi verdeeld. Op de Petit Ballon was Tom VR als eerste boven. Op de Hohrodberg kon niemand Nick volgen. Koen kroonde zich tot Schluchtmeister. En op de Chemin de la Pépinière kwamen Vincent en Tom L op de eerste rijen piepen. Beneden mochten Kurt, Bert en Stijn telkens wel op al die klimgeiten wachten. Daar was lef en kunde mee gemoeid, maar ook wel gewoon Fz = m*g.
Ondertussen een geruststellende SMS van Bram: “Colleke van 7% aan het beklimmen”
“Wie of wie wil dat allemaal weten?”, hoor ik u denken. Niemand uiteraard. Zelfs het nageslacht hoeft dit niet te weten. Toch vind ik het straf dat we allemaal, zonder uitzondering, en zonder accidenten, gans de rit hebben uitgereden. Van een topprestatie gesproken! Nog straffer is dat er niemand om half tien in bed lag. Na een fantastische maaltijd, volgde er nog een deftige après, met zakken chips, sloten bier en een ontelbaar aantal vieze scheten. Vrouwen en kinderen waren ook hier ondervertegenwoordigd.
Ook voor het nageslacht…
De dag na deze koninginnenetappe hielden we ons toch maar een beetje in. We reden de beentjes wat los op een vlakkere route. Daarna deden we ons te goed aan een barbeque. Jan was voor de derde keer die dag naar de bakker geweest. Fleischmeister Garry verwende ons met een côte à l’os. Bram had nog wat flessen rioja bij. Vegetariërs bleken nu sterk ondervertegenwoordigd. Flexitariërs bleken toch vlees te lusten.
Der Fleischmeister et son côte à l’os.
Le maître-viande und seine Fleischbein
Volgend jaar graag opnieuw! En wel in het laatste weekend van mei. Vrouwen, kinderen, vegetariërs, flexitariërs en geheelonthouders die fietsen bijzonder welkom! Het was namelijk plezant in de Vogezen. Dat het plezant was in de Vogezen!
De Muur van Wezemaal, met haarspeldbocht!
Bij de start: de ene al wat frisser dan de andere
Bij de finish: de ene al wat frisser dan de andere
