Is dit de moeder van alle retrokoersen? Johan Smets, co-organisator en onze truitjessponsor was er tien jaar geleden alleszins als één van de eersten bij. Met zijn liefde voor het métier en zijn ervaring met retro- en nieuwe fietsen is hij in onze ogen de perfecte man om zoiets te organiseren. En zoals elk jaar wás het ook perfect georganiseerd. Jammer dat het de laatste keer was, maar we zijn hem gewoon dankbaar voor dit prachtige evenement.
Wat vinden wij zo mooi aan zo’n retrokoers?
-De mix van niveau’s. Iedereen kan meerijden en is welkom.
-De liefde voor het oude materiaal. Hier geen fietsen waar je een afbetalingsplan voor moet opstellen. Haalbaar voor iedereen!
-De fairplay. Al gaat het er soms stevig aan toe, het blijft binnen de perken.
-Proeven van echte koers en deze van binnenuit beleven. Elke wielerliefhebber zou het een keertje moeten doen.
Klassieker geworden. En toen?
Door het kwakkelweer was het peloton minder groot dan vorig jaar. Dit maakte de situatie wel veiliger en iets minder chaotisch. Reken er wel op dat de groep die voor de knikkers reed even groot was. De koers werd in zijn geheel gewoon harder.
Door de strakke polderwind was het verloop van de koers ook volledig anders dan vorig jaar. Nog meer een gevecht voor positie: het peloton zou onheroepelijk scheuren en niet meer samenkomen. Langs de andere kant was het voor een eenzame vluchter of een klein groepje haast onmogelijk om weg te rijden. De opdracht voor Kurt en Tom -de Bike Leon vertegenwoordigers van de dag- was duidelijk: vooraan zitten en zo lang mogelijk meerijden.
We hebben dit jaar prachtige foto’s van de hand van onze eigenste Glenn Schellinck. Tim De Waele, you better watch out!
Op naar de koers!
En we zijn vertrokken voor enkele rondjes achter de motor en daarna 60km knallen!
Het peloton wordt losgelaten en gaat de eerste bocht in. Tandems en fietsen met houten velgen zijn dan al gelost.
Onze hoofdrolspelers voor vandaag: Kurt (tweede deelname) en Tom (eerste deelname). Persoonlijk doel Kurt: de volledige 60km uitrijden…
Eerste passage bij de finish. Het ziet er goed uit.
Het duurt niet lang of we zien één lang lint in het winderige polderlandschap!
Na enkele rondjes is het peloton al serieus uitgedund. Kurt en Tom draaien nog goed mee vooraan. Waarom zo dicht vooraan?
Om de kans hierop zo veel mogelijk te vermijden! Valpartijen, ze horen erbij en je ligt er liever niet tussen! (foto genomen later in de wedstrijd)
Tom voelt zich nog steeds heel goed!
Als daar geen snelheid in zit!
En zo ziet verval er uit bij Kurt. Zaten de 100km (Bike Leon ochtendrit en meer) die Kurt er die dag voor de start al op had zitten er voor iets tussen? We denken het niet, gewoon geen topdag. Een eerste wedstrijduur aan 38 km/u gemiddeld en enkele vluchters terughalen… Kurt wist dat hij niet meereed voor de prijzen en moest vanaf nu zijn eigen koers rijden en door zo weinig mogelijk écht rappe mannen gedubbeld worden.
Kurt neemt op het einde nog enkele gedubbelden op sleeptouw.
Jammer, ook Tom moest net voor het einde de rol lossen. “Twee rondjes te lang”, verklaarde hij achteraf.
Zoals je op de de finishfoto ziet, wordt er wel degelijk stevig gekoerst. Jammer genoeg zaten Tom en Kurt net achter de bocht op deze foto… Toegegeven, Kurt liep al een paar bochten achter.
Het resultaat voor Bike Leon: een eervolle deelname aan de laatste editie van deze prachtkoers. Hopelijk is die truitjessponsor toch ook een beetje trots! Redelijk hard rijden? We denken het wel.
Ondertussen kwam het zonnetje er door: net op tijd voor de welverdiende spijs en drank!
Strava link Kurt
Strava link Tom
Alle foto’s: copyright 2016 Glenn Schellinck
