Ik heb het nog nooit gedaan
dus ik denk dat ik het wel kan (*)
Dat slaagt dus voor mij op twee zaken: ik had nog nooit een echt lange gravel-rit gereden, én bijgevolg had ik er dus ook nog nooit een verslag van geschreven. Het eerste is me vorige zaterdag gelukt (hoewel de laatste 15 km, om het op z’n Lampaert’s te zeggen, “skarten” waren), van het tweede is dit de poging 🙂
In verspreide slagorde (want sommigen auto, anderen trein) vertrokken we richting Aarschot, met het vooruitzicht een behoorlijk zweterige dag te gaan beleven, het kwik gaf om 9u30 al 27°C aan. Na op de stationsparking aldaar alle 11 deelnemers opgezadeld te hebben, konden we rond 10u30 aan het verhaal beginnen. Nick kondigde aan dat er, zoals in elk goed verhaal, een begin, een midden en een slot zou zijn, dat was al geruststellend. Het midden kon echter al dan niet avontuurlijk of teleurstellend uitvallen, aangezien het over onverkend terrein ging. On vera…
Wat zeker wel goed zat, was de spanningsboog. De inleiding bestond uit fijn cruisen langs het water, af en toe een helling en veel gravel. Het middendeel bracht nog veel meer gravel, wat zwaardere hellingen en al wat meer technische stukken. Om uit te monden in een slot met behoorlijk pittige, maar o zo plezante afdalingen doorheen holle wegen (pro-tip: voorzie een bril die niet te hard verduistert voor zulke avonturen, bij momenten voelde het als quasi blind naar beneden denderen).
De middagpauze verliep lichtjes anders dan gepland; het in het roadbook opgenomen café Moderne had ervoor gekozen deze zaterdag niet open te zijn op de middag… jammer, want er was ons een voortzetting van de studie der Vlaamse volkcafés beloofd, dat ging nu niet door. Even verderop vonden we dan wel een fietscafé, waar de eerder bizarre regel gold dat als je met meer dan 4 was om iets te eten, je eerst had moeten reserveren… anyway, uiteindelijk heeft iedereen daar voldoende calorieën kunnen aanvullen voor het vervolg.
Ergens rond kilometer 75 vonden een drietal deelnemers dat het echt wel te heet geworden was om er nog 40 km bij te doen, en kozen voor een kortere route richting terras. De overigen kregen een beetje verderop een masterclass in het repareren van een tubeless achterband, terwijl een buurtbewoner zo vriendelijk was om onze lege bidons aan te vullen met heerlijk fris water.
Goed bestoft, hier en daar lichtjes verbrand en met de tong een beetje uit de bek (smachtend naar een biertje) reden we dan Aarschot centrum weer binnen. Om terug te kijken op, volgens 1 van de deelnemers “urenlang fietsen in ne speeltuin, zo plezant!”
De grootste uitdaging van de dag was dan misschien nog wel het bekomen van frietjes en aanverwanten; grondige voorstudie had geleerd dat we zeker naar een stuk immaterieel erfgoed moesten gaan, met de naam “Bij Luc en An”. Toegegeven, de uiteindelijk overvloedig aangereikte frieten waren van zeer goede kwaliteit, onze specialist ter zake Nick kon het stoofvlees uitermate appreciëren en ook de veggie snacks gingen smakelijk binnen. Maar de 2 afgevaardigde sta-in-de-rij vrijwilligers zagen toch tal van opportuniteiten om het hele proces wat vlotter te doen verlopen.. al goed dat er in de buurt een openlucht-kwis bezig was, zodat de tijd enigszins zinvol kon vermaakt worden.
Loftrompetten kunnen zeker wel gestoken worden voor de staminee waar we enkele uren spendeerden, met name Café Guidon. Modern volks, een beetje à la Mombassa, met een goede bierkaart, lekkere pasta en een barman voor wie niets te veel moeite was. Aanrader.
Dankbetuigingen gaan alweder naar De Parcoursbouwer, alsook Jan de bandenman en niet te vergeten Koen L. voor het gebruik van zijn handige auto, die de vervoerspuzzel een stuk makkelijker maakte!
 |
 |
 |
 |
 |
 |
(*) Pipi Langkous