Elke week wordt er bij Bike Leon strijd geleverd. Niet om wie het snelst koerst, de duurste fiets heeft of het meeste drinkt, wel om wie het verslag mag schrijven. Vorige week vielen er bijvoorbeeld nog twee epistels in onze brievenbus.
Toeval is dat uiteraard niet. Uit de monden van de vele nieuwelingen die we de laatste weken mogen begroeten horen we niet alleen dingen zoals “Veruit de sympathiekste ploeg van ’t Stad!”, maar ook “Wie schrijft toch al die ludieke tekstjes op de website?” en “Dat gaf mij echt goesting om te komen.”
Op de frêle schouders van de verslaggever rust dus een zware taak. Hier valt de echte Bike Leon eer te rapen. Rapporteren dat Dave plat reed na veertig kilometer op kop is dan ook niet genoeg. Eraan toevoegen dat Nancy tegen veertig in’t uur venten uit haar wiel knalt? Goed geprobeerd, maar het moet en kan beter.
Het echte verschil kunnen Bike Leon verslaggevers pas maken eens we terug in Antwerpen zijn gearriveerd. Plichtsbewust offeren zij een groot deel van hun namiddag op om de esbattementen op het terras op de voet te kunnen volgen. Met hun gouden pen noteren zij niet de volgende bestelling, maar de smeuïge roddels die de thuisblijvers niet willen missen.
Neem nu deze poëtische interventie van Piet. Toen die samen met Jo aankwam na zijn eerste “trage” rit, legde die uit dat dertig in’t uur te snel is voor hem omdat hij niet uit eikenhout gesneden is, zoals de meesten onder ons, maar uit wilgenhout. Hoe mooi is dat? In plaats van de A- en de B-ploeg, of de VPUEA-rit (foei, Kurt, wat een lelijke naam!), hebben we nu de eiken (die er op los beuken) en de wilgen (die hun snelheid wat inberken). Moehaha. Taalgrapjes!
Later op de namiddag ging het er iets serieuzer aan toe. Wilfried kondigde aan nog een rondje te geven voor zijn verjaardag. Het thuisfront werd ingelicht dat er weer veel was plat gereden en dat de nieuwelingen weer niet konden volgen. Op magische wijze veranderden streepjes achter koffies toch nog in streepjes achter Westmalle Tripels.
De verhalen die in beperkt gezelschap nog werden opgedist, zijn niet allemaal voor publicatie vatbaar. Toch willen we u de volgende wijze levensles niet onthouden. Welingelichte bronnen wisten ons namelijk te vertellen waar je in Antwerpen moet zijn om een losse scharrel op te doen na uw zestigste. Café Jozef, hoor ik u zeggen? Laat u alstublieft niet vangen! Nachtenlange participerende observatie heeft aangetoond dat dit vooral de place-to-be is voor 65-plussers! The Memories in Berchem, zegt u? Proefondervindelijk is inderdaad onomstotelijk bewezen dat je er daar wel eens één van 50 tegen komt. Wees wel op uw hoede! Als je er één van 40 ontmoet, kan je er namelijk gif op innemen dat ze al 40 jaar hopeloos op zoek is…
Tot uw dienst,
Nick
PS Foto’s zijn onderweg bij mijn weten niet gemaakt. Ter vervanging bieden we u hieronder een sfeerbeeld uit The Memories in Berchem.