Month: March 2019

Elke week wordt er bij Bike Leon strijd geleverd. Niet om wie het snelst koerst, de duurste fiets heeft of het meeste drinkt, wel om wie het verslag mag schrijven. Vorige week vielen er bijvoorbeeld nog twee epistels in onze brievenbus.

Toeval is dat uiteraard niet. Uit de monden van de vele nieuwelingen die we de laatste weken mogen begroeten horen we niet alleen dingen zoals “Veruit de sympathiekste ploeg van ’t Stad!”, maar ook “Wie schrijft toch al die ludieke tekstjes op de website?” en “Dat gaf mij echt goesting om te komen.”

Op de frêle schouders van de verslaggever rust dus een zware taak. Hier valt de echte Bike Leon eer te rapen. Rapporteren dat Dave plat reed na veertig kilometer op kop is dan ook niet genoeg. Eraan toevoegen dat Nancy tegen veertig in’t uur venten uit haar wiel knalt? Goed geprobeerd, maar het moet en kan beter.

Het echte verschil kunnen Bike Leon verslaggevers pas maken eens we terug in Antwerpen zijn gearriveerd. Plichtsbewust offeren zij een groot deel van hun namiddag op om de esbattementen op het terras op de voet te kunnen volgen. Met hun gouden pen noteren zij niet de volgende bestelling, maar de smeuïge roddels die de thuisblijvers niet willen missen.

Neem nu deze poëtische interventie van Piet. Toen die samen met Jo aankwam na zijn eerste “trage” rit, legde die uit dat dertig in’t uur te snel is voor hem omdat hij niet uit eikenhout gesneden is, zoals de meesten onder ons, maar uit wilgenhout. Hoe mooi is dat? In plaats van de A- en de B-ploeg, of de VPUEA-rit (foei, Kurt, wat een lelijke naam!), hebben we nu de eiken (die er op los beuken) en de wilgen (die hun snelheid wat inberken). Moehaha. Taalgrapjes! 

Later op de namiddag ging het er iets serieuzer aan toe. Wilfried kondigde aan nog een rondje te geven voor zijn verjaardag. Het thuisfront werd ingelicht dat er weer veel was plat gereden en dat de nieuwelingen weer niet konden volgen. Op magische wijze veranderden streepjes achter koffies toch nog in streepjes achter Westmalle Tripels.

De verhalen die in beperkt gezelschap nog werden opgedist, zijn niet allemaal voor publicatie vatbaar. Toch willen we u de volgende wijze levensles niet onthouden. Welingelichte bronnen wisten ons namelijk te vertellen waar je in Antwerpen moet zijn om een losse scharrel op te doen na uw zestigste. Café Jozef, hoor ik u zeggen? Laat u alstublieft niet vangen! Nachtenlange participerende observatie heeft aangetoond dat dit vooral de place-to-be is voor 65-plussers! The Memories in Berchem, zegt u? Proefondervindelijk is inderdaad onomstotelijk bewezen dat je er daar wel eens één van 50 tegen komt. Wees wel op uw hoede! Als je er één van 40 ontmoet, kan je er namelijk gif op innemen dat ze al 40 jaar hopeloos op zoek is…

Tot uw dienst,

Nick

PS Foto’s zijn onderweg bij mijn weten niet gemaakt. Ter vervanging bieden we u hieronder een sfeerbeeld uit The Memories in Berchem.

Met dank aan Abdullah!

We weten maar al te goed dat velen onder jullie al aan het aftellen zijn naar de rit op zondag. Blij dus dat we jullie in tussentijd heel wat leesvoer kunnen aanbieden over de rit van vorige week zondag. Er bereikten ons maar liefst twee verslagen over de veldslagen!

Dag Leonders,

Deze aanspreektitel is geïnspireerd op de voetbalmatch van gisteren. Wie vindt de link?

Breek vooral je hersens niet teveel want er is geen enkel prijs aan verbonden.

Na twee zondagse ritjes in bedenkelijke weersomstandigheden waarvan de ene nog wat slechter dan de andere, was de voorspelling voor vorige zondag ook weer niet geweldig.

Een hele week getwijfeld om al dan niet deel te nemen aan de MTB-tocht in Poederlee.

Maar ja,…. Dan zou ik het gezelschap van onze fijne Leonders moeten missen…

Toch de koersfiets dus . Dit plan kreeg al wat meer glans toen een onverlaat sms -te : “droog tot 13u”.

Dit berichtje was amper tot me doorgedrongen als plots een stortbui die al snel overging in een storthagel (bestaat dat woord eigenlijk al?) over onze startplaats en omgeving uit de hemel viel.

Echter één lichtpuntje letterlijk en figuurlijk ; het zonneke bleef ondertussen schijnen. Zon en neerslag tegelijkertijd wordt wel eens “kermis in de hel” genoemd en duurt gewoonlijk niet lang. Begrijpelijk m.i. . Ik had sowieso geen feestelijkheden in de hel verwacht en gezien de bestaansreden  van dit instituut lijkt het me  erg begrijpelijk dat dit feestje van korte duur is.

Voor degenen die in hun jeugd gevrijwaard gebleven zijn  van al dan niet verplichte bezoeken aan kerk of katholieke scholen kunnen tijdens de rit meer info verkrijgen.

Weer of geen weer, belangstelling was er weer volop. Ik heb ze niet geteld, maar ik vermoed toch alweer een twintigtal gemotiveerde fietsers op de afspraak.

Kurt zal vast na het bestuderen van de aanwezigheidsfoto dit hiaat in het verslag weten op te vullen. Wel moet hij de twee inpikkers Tom VR en Stijn nog meetellen. Of hun afwezigheid aan de startlijn al dan niet een vermelding op het blad van het regelmatigheidscriterium oplevert, daar moet nog wel eens een vergadering  en/of een referendum voor georganiseerd worden.

Ik zag zelfs twee  nieuwe gezichten. Welkom Vincent en Joren. (nvdr Vincent was degene met korte broek  en Joren die andere dus)

Wind… Die hebben we de laatste tijd  al wel meer moeten trotseren. Ook deze keer, maar vergeleken met vorige week kunnen we hier eerder van een briesje spreken. Als je de vergelijking echter weglaat dan hadden we zondag weer met een stevig exemplaar te maken.

Om te beginnen kregen we die dan pal op onze kop en andere lichaamsdelen die zich aan onze voorkant bevinden .

Dit gecombineerd met een super gemotiveerde Nick, sinds kort weer gipsvrij en dus capabel om te fietsen, leverde een stevige eerste helft van de rit op.

Een ongelukkige deelnemer die geen goeie nacht achter de rug had en mogelijks ook wat weinig krachtvoer achter de kiezen had moest hierdoor een gat laten vallen.

Maar de groep die even wachtte, wat peptalk en enkele repen losten dit euvel snel op. Toch benieuwd welke repen dat waren want daarna hebben we hem niet meer achteraan gezien.

(ja ja doping zou zich op alle niveaus van sporten afspelen!!!) Of zou het dan toch te maken hebben met zijn tactische positionering?

Het tweede deel viel  wat lichter uit. Vond ik een tweede adem? Of ben ik een diesel? Of keerden wij van richting en de wind niet?

Een kleiner maar behoorlijk deel sloot  af met wat recuperatiedrank in het hippe café op het Krugerplein dat zich noemt naar onze alom vermaarde wielerclub. (Er zijn er zelfs enkelen die helemaal van de andere kant van de stad komen!!!)

Vincent en Joren hadden net als met het tempo onderweg ook hier geen enkele moeite om mee te kunnen.

Tot zondag

jan

Deze schone, doch anonieme brief kregen we vandaag in de bus. Hij refereert waarschijnlijk hiernaar:

Zondag 10 maart: 62 km op Linkeroever