Traditiegetrouw werd in de aanloop naar de Reuskens Trofee weer een blik flauwe excuses opengetrokken: Stijn had bij een nachtelijke escapade een sleutelbeen gebroken, Vincent bleek plots al een hele week ziek en Wilfried’s koersmachine liet nog steeds op zich wachten. Anderen waren bang voor een valpartij of een regelrechte afgang. Vijf helden lieten dit niet aan hun hart komen en speldden vol goede moed een rugnummer op.
Bij de start: de ene al wat frisser dan de andere
Het tactisch meesterplan was op voorhand minutieus uitgestippeld. Stap 1: start op de eerste rij. Stap 2: vijf ronden bumperkleven. Stap 3: Onmiddellijk mee met de goede ontsnapping. Stap 4: Goed het wiel blijven houden. Stap 5: Pas in de laatste rechte lijn uit dat wiel komen. Stap 6: Twee handen in de lucht. Stap 7: Ons bezatten met de winstpremie.
Stappen 1, 2 en 7 werden bijzonder goed opgevolgd. Bij stap 3 liep het echter al mis. Toen de winnaar van vorig jaar aanzette, moesten we allemaal passen. In de achtervolging keken alle ploegen naar ons om het werk op te knappen. We reden daarom al snel voor de vijfde plaats. Na sterk achtervolgingswerk haakten Kurt en Garry vooraan af. Kasper, Nick en Tom konden vanuit het peloton wel nog demarrages plaatsen, maar geraakten daar uiteindelijk ook niet weg.
Bij de finish: de ene al wat frisser dan de andere
Na vijfentwintig rondes, honderdvijftig bochten en een eindsprint van wat stervende zwanen viel het verdict: geen enkele Bike Leonner in de top tien. Tom, Kasper, Nick, Kurt en Garry eindigden respectievelijk op plaatsen 11, 12, 15, 21 en DNF. Maar alle longblaasjes nog eens gebruikt en allemaal heelhuids aan de finish: daar doen we het voor.
De bewonderende blikken van lokale blondines:
daar doen we het uiteraard ook voor
