De nacht van vrijdag 4 op zaterdag 5 mei. Wat was me dat!! Ik zag wel elk uur van de nacht minstens twee keer. Hoe kwam dat? Ging ik op schoolreis, had ik examens, begon ik aan een nieuwe job,…. Neen niets van dat. Ik ging deelnemen aan de enige echte “Leon van Vlaanderen”.
Aah! Nog nooit van gehoord? Dat is zoiets als de Ronde van Vlaanderen, maar dan zonder die vlakke stukken waar die zogenaamde “profs” op kunnen recupereren. Neen dit is voor de echte bikkels die enkel gaan voor de venijnige hellingen liefst nog op kwasie onberijdbare kasseien.
Met 12 waren we die zaterdag (als je vergelijkt met die “Ronde van Vlaanderen”, daar zijn er heel wat meer die denken dat parcours aan te kunnen). Neen de” Leon” is maar voor enkele uitverkorenen.
* De uitverkorenen…
In ieder geval beschikte ik die dag over superbenen. Op amper 30km op dit loodzware parcours trapte ik al tweemaal mijn spliksplinternieuwe ketting aan gort. Gelukkig bracht de kettinghons hier redding. Ook mijn handen bleken over dezelfde fenomenale krachten te beschikken want een schakelbeweging van mijn linkerhand resulteerde in het lostrekken van mijn voorderailleur die daar nochtans al jaren op hetzelfde plekje verankerd zat. Hier bracht de welbekende inbussleutel geassisteerd door Kurt dan weer oplossing. Lang leve de rugzak met halve werkplaats!
* Toch een verschil in stijl….
Na enkele levensgevaarlijke afdalingen aan duizelingwekkende snelheden slaagt onze berggeit Tom erin bij een omkeermaneuver te “vergeten” uit te klikken en daarbij de Vlaamse Ardennenbodem van dichtbij te gaan bestuderen. Terwijl dit achter de haag buiten ons zicht gebeurt krijgen wij van een local de trucs te horen om over kasseien te rijden. Alsof wij voor de eerste keer op kasseien reden. Sommigen onder ons hadden al uitgebreid ervaring opgedaan in Parijs Roubaix . Anderen reden al een of meerdere keren de
Antwerpse kasseiklassieker.
* De bewoner van de Haaghoek
Na de beklimming van de Muur van Geraardsbergen en aansluitend de Kapelberg werd het tijd om ook een beetje aan cultuur te doen. Daarom werd er gepicknickt met de plaatselijke mattentaart op een wel heel mooi plekje.
Nick en Kurt waren zeer vereerd dat zij nogmaals de Muur en Kapelberg mochten bedwingen om ons van deze lekkernij te voorzien. Ondertussen konden wij van het landschap genieten en een bezoekje brengen aan de kapel. Het aanzicht van onze picknick leverde direct en hoop aanvragen op om ook lid van onze club te mogen worden. Dat konden wij uiteraard niet zomaar toestaan. Bike Leon is enkel voor de uitverkorenen.
Na 70 km werden Els, Kurt met de niet zo wollen trui, Koen onze gast en ikzelf als Chinese vrijwilligers richting Oudenaarde gestuurd met de schier onmogelijke opdracht een plaatsje te versieren op de overvolle terrasjes. Daardoor stond er maar 85km op onze tellerkes met een onbekend aantal hoogtemeters. Dankzij de doortastende aanpak van Els slaagden we er toch in voor iedereen een plekje te versieren.
De anderen hadden er echter niet zoveel vertrouwen in en stuurden daarvoor een (hele?) tijd later Timo, Garry, Tom en Bram ter versterking.
Ondertussen was de pols van Tom dusdanig pijn gaan doen dat hij de afkorting tot 105km kon aanvaarden.
* Tom op de Fortuinberg in Ronse. Eén van de weinige keren dat er een fotograaf klaar stond om hem boven op te wachten…
Waren die mannen in elk dorp met café ene gaan pakken? Hadden ze de broodnodige rustpauzes moeten inlassen? Of ben ik uit mijn nek aan het kletsen? Maar oneindig veel later kwamen parcoursbouwer Nick, onze voorzitter Kurt in het gezelschap van de onvermoeibare Stijn ons vergezellen op het terras. 143km op de tellers en hoeveel hoogtemeters mannen? Onderweg hadden ze uit schrik voor een demarrage van Koen (Band) diens ketting gesaboteerd zodat deze via een shortcut ook vroegtijdig had moeten terugkeren.
* Het antwoord op de prijsvraag: ze waren in elk café ene gaan pakken.
Tekst: Jan
Foto’s: Stijn, Nick en de man met het stubru-klakske
