Zondagmorgen exact 15 leonders aan de start. We verwelkomen twee nieuwkomers Danny en Robin. Vertrek bij de laatste, eerste , middelste klokslag haalden we deze keer niet.
Ondergetekende poetste zijn fiets en had daarmee een geheimzinnig gepiep in zijn voorwiel gewekt. Bovendien deed hij een wat verwarde uitleg over intervaltraining en gebrek aan ervaring in het rijden op fiets GPS. De meest wakkeren onder ons fronsten waarschijnlijk nu al de wenkbrauwen.
Het eerste stuk was niet zo moeilijk. De fiets-o-strade is immers bekend terrein. Alhoewel de te volgen lijn op de GPS toch precies niet altijd volledig klopte met het werkelijk verloop. En dan moest het “moeilijkere” gedeelte nog komen. Stress!!! Zenuwen!!! Angstzweet (of lag dat aan de temperatuur?) trillende handen!!! Bevende knieën!!!
Jullie begrijpen vast wel dat het aanbod van Timo om een hem wat bekend parcours te volgen als een geschenk uit de hemel werd gezien. Althans door mij. Leuke weggetjes, maar even paniek toen het erop leek dat we te vroeg terug zouden zijn. Ja als het cafe nog niet open is dan kunnen we niet blijven plakken he.
Een korte stop met overleg leidde tot twee mogelijke opties. De verscheurende keuze werd helemaal op mijn schouders gelegd. Waarschijnlijk omdat ik mijn verantwoordelijkheid eerder op de dag al eens ontvlucht had.
Wat mij betreft weer een leuk zondagochtendritje dat op het einde nog steeds naar wat meer smaakte. Da’s eens iets anders dan content zijn dat ik er weer geraakt ben.
Dank aan Timo voor het gidsen in het tweede gedeelte. Om het urenlange, zenuwslopende en afmattende voorbereidend werk van Nick eer aan te doen beloof ik plechtig deze tocht in mijn eentje te rijden en op die manier ervaring op te doen in het rijden op GPS.
Leonders groeten,
Jan (tekst) en Timo (beelden GoPro)